Na początku z origami tworzono dekoracje na ceremonie religijne, jednak po opanowaniu przez Japończyków technik wytwarzania papieru, nastąpiło przemianowanie na sztukę świecką, związaną z przyjemnością i zabawą. Obserwowano naturę, a następnie starano się odzwierciedlać tę rzeczywistość. We współczesnej Japonii origami jest jednym z elementów wychowania dzieci. Składanie papieru można traktować zarówno jako rozrywkę, jak i formę kreatywnej nauki. Pobudza to wyobraźnię i pozwala odkryć świat matematyki w zupełnie innym wymiarze. Kartki zagina się wzdłuż linii prostych we wszystkich kierunkach, tworząc symetrycznie nakładające się płaszczyzny. W XX w. ustalono, iż punktem wyjścia dla origamistów ma być kwadratowa kartka papieru, której nie wolno ciąć, kleić i dodatkowo ozdabiać. To właśnie z tej bazy tworzone są poprzez zginanie przestrzenne figury.

Na przestrzeni lat sztuka ta ewoluowała i tak powstało origami modułowe - jedna z odmian origami, która odeszła od tradycyjnego założenia wykorzystywania pojedynczego, kwadratowego arkusza papieru. Większość modeli modułowych przedstawia bryły geometryczne o wysokiej symetrii. Składa się je z wielu identycznych lub podobnych modułów. Wszystkie składane są z osobnego arkusza papieru. Liczba modułów tworzących dany model może wynosić od zaledwie dwóch, które utworzą czworościan foremny, do kilkuset - np. złożone bryły przypominające kształtem fulereny.

Warto pamiętać, iż ta japońska sztuka nie cechuje się tylko walorami estetycznymi, ale także ma ciekawą stronę matematyczną. Zapewne prekursorzy nie przewidzieli zastosowania origami w tej dziedzinie nauki, jednak rozwój cywilizacji i zainteresowań społeczeństwa spowodował właśnie zmianę postrzegania origami.