Szkło

Masą szklaną nazywamy mieszaninę składników stanowiącą tworzywo, z którego później powstaje szklany wyrób. Podstawowym składnikiem jest krzemionka posiadająca bardzo wysoką temperaturę topnienia. By ją obniżyć oraz ułatwić łączenie się składników do masy szklanej dodaje się topniki (najczęściej soda lub potas). By mieszanina mogła się zestalić dodaje się do niej wapna (węglanu wapnia).

Szkło sodowe

Otrzymujemy je po dodaniu do masy szklanej sody. Szkło sodowe charakteryzuje się lekkością, dłużej zachowuje właściwości plastyczne , co ułatwia jego formowanie oraz obróbkę. Jego zabarwienie jest żółte, lekko brązowe lub zielonkawoszare. Szkło sodowe cieszyło się popularnością zarówno z Rzymie i Egipcie jak i Wenecji czy Hiszpanii. Z uwagi na swą kruchość oraz cienkość nie nadaje się do głębokiego szlifowania.

Szkło potasowe

Gdy do masy szklanej dodamy potas otrzymamy szkło potasowe o barwie zielonej, żółtej lub brązowej. Szybkie stygnięcie szklanej masy uniemożliwia jej długie formowanie, co wpływa na uproszczenie form. Jest ono także bardziej błyszczące oraz twardsze od szkła sodowego, nadaje się więc do rytowania oraz szlifowania.

Szkło ołowiano – kryształowe

Zostało ono wynalezione ok 1676 roku przez szklarza Georgesa Ravenscrofta, który dodał do masy szklanej tlenku ołowiu. Szkło ołowiowe jest czyste, ciężkie i błyszczące. Nadaje się do szlifowania i rytowania. Ze szkła ołowiowego produkowano min. Szkło stołowe, żyrandole i kandelabry.

Dekorowanie szkła

Swą barwę szkło może zawdzięczać zanieczyszczeniom składników lub tlenkom metali dodawanym do masy szklanej celowo by osiągnąć interesujący efekt. I tak kolor czerwony otrzymać możemy dzięki dodaniu miedzi czy selenu, żółty – żelaza lub siarki, niebieski – kobaltu, biały- cyny lub fluorytu.

Malowanie farbami emaliowanymi

Powierzchnię szklanego wyrobu pokrywa się oleistą substancją (mieszanką tlenków metali i sproszkowanego szkła) po czym wypala się. Szkło można zdobić również na zimno, bez wypalania, jednak taka dekoracja jest mniej trwała łatwo się ściera.

Rytowanie

Technikę rytowania stosowano we Włoszech już od połowy XVII wieku. Polega ona na nacinaniu powierzchni wyrobu ostrym narzędziem. Powierzchnię rytowaną polerowano lub zostawiano matową.

Rytowanie diamentem jest jedną z najstarszych dekoracji na zimno. Na powierzchni wydrapuje się wzór rylcem zakończonym diamentowym grotem. Technika znana już w starożytnym Rzymie, swój rozkwit przeżywała w XVII wieku w Niderlandach, wyparta w wieku XVIII przez rytowanie tarczą.

Punktowanie diamentem – technika polega na wykonywaniu na powierzchni przedmiotu dekoracji za pomocą delikatnego uderzenia grotem diamentowym lub stalowym pozostawiając drobne, płytkie punkciki. Niektóre dekoracje wykonane tą techniką widoczne były jedynie pod światło.

Relief wklęsły popularny od przełomu XVI i XVII wieku głównie w szkle potasowym i ołowiowym. Daje doskonały efekt załamania światła na powierzchni.

Relief wypukły stosowany był głównie w szkle potasowym lub ołowiowym, których gęstość i grubość pozwalały na głęboki szlif. Technika rozpowszechniona na Śląsku, w Czechach i Niemczech od końca XVII wieku.

Rytowanie powierzchniowe polega na bardzo płytkim rytowaniu powierzchni wyrobu. Techniką tą wykonywano proste ornamenty oraz napisy, słabo wyczuwalne pod palcami.

Trawienie kwasem

Technika trawienia była tańszą alternatywą czasochłonnego rytowania. Wyrób zabezpieczało się substancją odporną na działanie kwasu fluorowodorowego (zwykle woskiem parafinowym) po czym wydrapywało się wzór. Następnie przedmiot zanurzało się w kwasie. Umożliwiało to wyrafinowane dekoracje nawet na cienkim i kruchym szkle.

Szlifowanie

Jedna z najstarszych technik dekoracji szkła stosowana już przez starożytnych Rzymian. Polega na szlifowaniu szkła płaskimi tarczkami z żelaza lub kamienia zwilżonymi wodą. Około 1830 roku wprowadzono napęd kołowy, wtedy też zaczął się złoty wiek szła szlifowanego. 

Złocenie

Technika złocenia może być wykonywana zarówno na zimno – nakładanie złota bez wykładania, jak i na gorąco – pokryty złotą warstwą przedmiot wypala się w piecu w celu utrwalenia dekoracji. Często złoci się krawędzie i brzegi przedmiotów, można też złocić dekorację rytowaną lub szlifowaną.